Św. Stefana, św. Katarzyny

Św. Stefan- grec. Stephanos  (wieniec, korona)

Stefan, opat z Rieti. Znamy go wyłącznie z homilii (na Łk 21, 9-19) oraz z Dialogów Grzegorza Wielkiego, który wychwala opata jako męża wielkiej cierpliwości. Przewodniczył klasztorowi założonemu przez św. Ekwicjusza. Obyczaje miał surowe, nawet nieco prostackie, ale życie wiódł święte. W dawnych martyrologiach nie widniał. Do swego Katalogu wpisał go najpierw Piotr de Natalibus, potem Baroniusz umieścił go pod 13 lutego w Martyrologium Rzymskim.

Katarzyna- grec. Katharos (czysty, prawy)

Alessandra Lucrezia Romola urodziła się jako córka Piotra Ricci, naczelnika republiki florenckiej i Katarzyny Panzaro dei Firidolfi. Pomimo wysokiego rodu i pomimo sposobności do rozrywek mała Aleksandryna stroniła od zabaw swych rówieśniczek, bo jedyną już wtenczas radością były modlitwy i dobre uczynki. Po utracie matki ojciec oddał ją na wychowanie do klasztoru Monticelli, gdzie siostra jej ojca Ludwika była zakonnicą. Po śmierci matki wychowywała się w klasztorze benedyktynek. Wróciwszy do domu ojca, zachowywała nadal zasady życia wewnętrznego, jakie sobie przyswoiła w zakonie. Powoli dojrzała w niej myśl, zupełnie się usunąć ze świata w zacisze klasztorne. W wieku 12 lat wstąpiła do klasztoru dominikanek w Prato i przyjęła imię zakonne Katarzyna. Wkrótce po wstąpieniu do dominikanek została wiceprzełożoną, a w wieku 30 lat przełożoną zgromadzenia. Od lutego 1542 do 1554 roku przeżywała cotygodniowe stygmaty, trwające zwykle od południa w każdy czwartek do wczesnego ranka w każdy piątek. Była autorką listów i traktatów ascetycznych, korespondowała z św. Filipem Neri, św. Karolem Boromeuszem i św. Marią Magdaleną Pazzi. Liczne cuda po śmierci Katarzyny skłoniły Klemensa XII., że ogłosił ją za błogosławioną, a Benedykt XIV., że ją r. 1746 zaliczył w poczet świętych.