Bł. Klaudiusza, św. Zygfryda

Klaudiusz – imię starożytne

(ur. 2 lutego 1641 w Grenoble, zm. 15 lutego 1682 w Paray-le-Monial) – jezuita francuski, spowiednik św. Małgorzaty-Marii Alacoque, misjonarz i pisarz ascetyczny. Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił w r. 1659. Studiował w Lyonie w kolegiach jezuickich. Ukończywszy 18 lat, wstąpił w Awinionie do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego. Tam też następnie przeszedł kurs filozofii, po czym uczył w miejscowym kolegium gramatyki i literatury. Studia teologiczne odbywał w Paryżu (1666-1670), będąc równocześnie korepetytorem synów ministra Colberta. Wróciwszy po święceniach do Lyonu, był tam profesorem retoryki, ojcem duchownym konwiktorów i kaznodzieją. W 1674 r. odbył tzw. trzecią probację. Po jej ukończeniu został przełożonym domu w Paray-le-Monial. Przybył tam w samą porę: wokół zjawisk, których doznawała siostra Małgorzata Maria z tamtejszego klasztoru wizytek, powstawały właśnie niepokoje i posądzenia o iluzje. Będąc równocześnie nadzwyczajnym spowiednikiem wymienionego domu zakonnego, Klaudiusz zdecydowanie rozstrzygnął wątpliwości i w gruntownych cnotach zakonnicy, przede wszystkim w jej niekłamanej pokorze oraz posłuszeństwie, dostrzegł pewne kryteria prawdziwości jej objawień. W 1676 r. wysłano go do Anglii jako kaznodzieję Marii z Modeny, księżnej Yorku, późniejszej królowej Wielkiej Brytanii. Na dworze prowadził ascetyczne życie zakonne, był aktywnym misjonarzem na terytorium Anglii. Z Małgorzatą-Marią miał nadal kontakt przez korespondencję. Oczekując powrotu do Francji, został aresztowany i wtrącony do więzienia pod zarzutem konspiracji. Dzięki godności kaznodziei i wstawiennictwu króla Francji uniknął śmierci, ale został wygnany w 1679 r. Dwa ostatnie lata życia spędził w Lyonie, gdzie był kierownikiem duchowym młodych jezuitów, i w Paray-le-Monial, gdzie się leczył. Postępując na drodze doskonałości przez wierne zachowanie konstytucji i reguł zakonnych - zobowiązał się do tego specjalnym ślubem - stawał się także pierwszym, aczkolwiek dyskretnym apostołem kultu Najśw. Serca Jezusowego, o którym sam Chrystus pouczał świętą wizytkę. Był nim zwłaszcza od czerwca 1675 roku, czyli od tzw. wielkiego objawienia. We wrześniu roku następnego wezwano go na nowe stanowisko, które miało się stać jego kalwarią. Zostawszy kapelanem i kaznodzieją księżny Yorku, Beatrycze d'Este, Klaudiusz zmuszony był zamieszkać w jej londyńskim pałacu, w którym otoczyła go atmosfera podejrzeń i niechęci. Mimo to udało mu się dokonać kilku nawróceń z anglikanizmu. Zadenuncjowany przez apostatę, Francuza, w listopadzie 1678 r., a więc w czasie, gdy ścigano rzekomych sprawców urojonego spisku, Klaudiusz został aresztowany i wtrącony do lochu ponurego więzienia King's Bench. Przesiedział tam pięć tygodni, ale ten czas wystarczył, by zrujnować do reszty jego nadwątlone zdrowie. Wydalony z Anglii, wrócił do kraju z postępującymi suchotami. Przez czas jakiś był jeszcze duchownym kierownikiem kleryków, pośród których znajdował się J. Gallifet, późniejszy teolog kultu Najśw. Serca Jezusowego. Wyczerpany chorobą, w sierpniu 1681 Klaudiusz wyjechał do Paray-le-Monial, gdzie wkrótce potem, 15 lutego roku następnego, zakończył życie. Pozostawił szereg pism: notatek rekolekcyjnych, kazań, egzort i listów. Nie były one tworzone z myślą o publikacji. Mimo to rychło doczekały się druku i kilkakrotnie były wznawiane. Klaudiusz okazuje się w nich mężem prawdziwie wewnętrznym, wiernym swemu powołaniu, które realizuje na całej linii, z wytrwałością rzadko spotykaną; zarazem prezentuje się jako kierownik dusz wymagający, ale pełen zrozumienia dla szczególności dróg Bożych. Mimo niepospolitych zalet jego osobowości i roli, jaką odegrał, nadchodzący wiek usunął go niemal w cień zapomnienia. Rzec można, podzielił los nabożeństwa, które szerzył, oraz pośmiertne dzieje tych, którzy na równi z nim byli tego nabożeństwa. Św. Klaudiusz został beatyfikowany przez Piusa XI (16 czerwca 1929) i kanonizowany przez Jana Pawła II (31 maja 1992). Jego relikwie są przechowywane w jezuickim kościele obok klasztoru Wizytek w Paray-le-Monial.

Zygfryd- germ.  Sigis, sieg (zwycięstwo) i fried (pokój).

Zygfryd z Växjö. Pochodził z Anglii. Król Olaf I Tryggvason ściągnął go do Norwegii. Potem działał na terenie dzisiejszej Szwecji. Z braku źródeł nie wiemy bliżej, jak wyglądała jego misyjna działalność. Wiemy jednak, że w r. 1030 przybył do Bremy, zapewne dla załatwienia jakichś spraw kościelnych. Historycy wahają się, czy utożsamić go ze wzmiankowanym w źródłach biskupem dworskim króla Olafa (960-1024), Sigurdem, czy z biskupem misyjnym tego samego imienia. W każdym razie praca Zygfryda nad chrystianizacją Szwecji przypada na pierwszą połowę XI stulecia. Wspominano go zawsze w dniu 15 lutego. Ośrodkiem kultu stało się Växjö, gdzie święty był pochowany. Czczono go jako jednego z głównych patronów Szwecji. Potem kult przedostał się także do Danii i Norwegii.