Św. Symeona, św. Flawiana, św. Konstancji

Św Symeon

Przypuszczają, że Symeon wraz z Jakóbem młodszym oraz Judaszem i Józefem należał do tego rodzeństwa, które ewangelie święte nazywają "braćmi" Zbawiciela, dlatego, że byli najbliższymi Pana Jezusa krewnymi, a najbliżsi krewni oznaczali się w określeniach wschodu mianem "braci" jak mianem "syna" określali się potomkowie nawet dalsi, chociażby wnukowie i prawnukowie. Nieścisłość więc wyrażenia tłomaczy dostatecznie podpadającą na pozór nazwę. Rodzeństwo owe pochodziło prawdopodobnie od Klopasa czyli Alfeusza, który znowu był, jak się zdaje, bratem św. Józefa, Oblubieńca Najśw. Maryi Panny. Symeon, może kilka lat starszy wiekiem od Pana Jezusa, należał już za życia Zbawiciela do gorliwych uczniów Jego. Gorliwość ta objawiła się później, kiedy otwarcie wystąpił przeciw żydom, którzy r.62 zamordowali pierwszego biskupa Jerozolimy, św. Jakóba młodszego. Wtedy to też dla swych przymiotów i cnót powołany został jako następca umęczonego Jakóba na stolicę biskupią w Jerozolimie. Były to czasy niepokojów i rozruchów pomiędzy żydami, którzy za każdą ceną chcieli zrzucić z siebie jarzmo panowania rzymskiego i wybić się na swobodę. Przepowiadał już Pan Jezus ciężkie te czasy, jakie miały spaść na Jerozolimę. Ostrzeżenie Boże ponowiło się i za czasów Symeona; stąd biskup z wiernymi opuścił stolicę Judei i udał się do miasteczka Pella z tamtej strony Jordanu. Był to r. 66., pamiętny rozpoczęciem oblężeniem Jerozolimy przez Wespazyana. Po kilku latach, kiedy r. 70. Rzymianie miasto zdobyli i zburzyli, wierni wrócili do swej dawnej siedziby, zbudowali świątynię Bogu prawdziwemu, a Bóg kiełkujące ziarno wiary Chrystusowej taką otaczał nadzwyczajną opieką, że dla cudów wielu żydów się nawróciło.     Niebezpieczeństwo dla gminy chrześcijańskiej w Jerozolimie pomimo to z różnych groziło stron. Po za niechęcią bowiem żydów dla Chrystusa i jego wyznawców powstała sekta Nazarejczyków, którzy w fałszywy sposób łącząc Stary i Nowy Testament święcili tak szabat żydowski jak niedzielę chrześcijańską, a nadto, co gorszą rzeczą, Pana Jezusa nie uznawali Bogiem prawdziwym. Sekta ta może powstała w Pella. Inna sekta z poza Jordanu, bo sekta Ebionitów z Kokabe, inne szerzyła błędy mianowicie co do obyczajów, ucząc rozerwalności małżeństwa a pobłażając innym występkom. Nadto ze strony Rzymian ponawiały się prześladowania chrześcijan jak za Nerona tak za Wespazyana i Domicyana.     Wszystkie te niebezpieczeństwa szczęśliwie przebył Symeon; umiał zachować wiernych od naleciałości herezji, które później po za granicami Palestyny więcej się rozwinęły. Wszakże prześladowanie za Trajana postawiło Symeona jako należącego do domu Dawidów królewskiego przed sąd rzymski. Wydany na męki, cierpienia mężnie znosił, aż śmierć na krzyżu nie uwolniła starca 120 letniego od dalszych nieznośnych katuszy. Umarł jako męczennik około r. 106.meon – z hebr. Bóg wysłuchał

Flawian- łac. flavus (płowy)

Flawian, patriarcha konstantynopolitański, choć z usposobienia był spokojny, daleki od wojowniczości, jego krótkie rządy patriarsze, sprawowane w stolicy cesarstwa, charakteryzowały się niepokojem i sporami. Gdy w lipcu 446 r. wstąpił po Proklosie na tron patriarszy, rychło odczuł, iż ma przeciwko sobie cesarskiego wszechwładnego ministra, Chryzofa, oraz wpływowego kolegę z Aleksandrii, Dioskora. Na tle tych niechęci pojawiła się wkrótce sprawa dlań najgroźniejsza, która piętnem swym naznaczyła cały okres jego biskupiej działalności. Chodziło o monofizyckie tendencje w nauczaniu przełożonego klasztoru z Konstantynopola, Eutychesa. Flawian wyraźnie unikał zaognienia sprawy, przynaglany jednak żądaniami Teodoreta z Cyru i wielu innych, na synodzie w r. 448 potępił Eutychesa. Sędziwy, ale namiętny mnich nie ustąpił. Nie ustąpili też zwolennicy Eutychesa, sprzymierzeni z dworem i innymi niechętnymi Flawianowi biskupami Wschodu. Papież Leon I, poinformowany o sprawie, zaaprobował tymczasem stanowisko Flawiana, którego może wcześniej posądzał o niedbalstwo. Napisał wtedy słynny list dogmatyczny Tomus ad Flavianum, w którym w sposób niezwykle precyzyjny wyłożył katolicki dogmat o dwu naturach w Chrystusie. Nie zakończyło to niestety sporu. Dla jego załatwienia cesarz zwołał do Efezu synod, którego charakter przesądzony był od początku. Zebrał się on 8 sierpnia 449 r. przy licznym udziale zwolenników Eutychesa i pod przewodnictwem Dioskora. Mimo protestów nielicznie przybyłych przeciwników monofizytyzmu oraz nieśmiałych wystąpień legatów papieskich Dioskor zręcznie przeprowadził rehabilitację Eutychesa oraz złożenie z urzędu Flawiana. Ten ostatni z miejsca, gdzie zebrał się synod, wyszedł już w asyście żołnierzy. Być może, iż w czasie tego słynnego -zbójeckiego synodu- - latrocinium Ephesinum - Flawiana znieważono, nie jest jednak prawdą, jakoby go zlinczowano. Mimo wszystko zdołał jeszcze zaapelować do papieża. Zmarł wkrótce potem w drodze na wygnanie, prawdopodobnie w Hypaipa, w Lidii. W niecały rok później zmarł również cesarz Teodozjusz II, obrońca monofizytów. Jednym z pierwszych gestów jego następców, Pulcherii i Marcjana, była rehabilitacja Flawiana. Pochowano go uroczyście w konstantynopolitańskim kościele Świętych Apostołów. Ze strony kościelnej formalnej rehabilitacji jego pamięci dokonał ponadto sobór chalcedoński (451), który uznał uroczyście prawowierność jego nauki oraz bezprawność jego usunięcia. Zresztą sama ta nauka utorowała drogę do formuły chrystologicznej Chalcedonu.

Konstancja- łac. constantinus (stały, niewzruszony)

Konstancja (lub Konstantyna) była córką cesarza Konstantyna Wielkiego i Flawii Maksymy Fausty. Najpierw poślubiła ona jednego ze swych kuzynów, Hannibaliana, a po jego zaś śmierci (337) innego kuzyna - Gallusa. W Rzymie ufundowała bazylikę na cześć św. Agnieszki. Mimo że nie prowadziła przykładnego życia, wręcz przeciwnie: uchodziła za niewiastę ambitną i pozbawioną skrupułów, pobożność ludu i legenda fundatorki bazyliki uczyniły z niej świętą dziewicę i dodały jej dwie towarzyszki: Attykę i  Artemię.