Św. Cezarego, św. Wiktora, św. Konstancjusza

 Cezary- starorzymskie (Caesar)- urodzony w wyniku cesarskiego cięcia

Cezary z Nazjanzu. Był młodszym bratem św. Grzegorza. Głód wiedzy zawiódł go do szkół w Aleksandrii. Studiował w nich geometrię, astronomię, a zwłaszcza medycynę. W tej ostatniej rychło zdystansował innych. Potem (360) wrócił z bratem do rodzinnego domu. Za Konstancjusza oraz Juliana Odstępcy był jednak lekarzem dworu. Julian na próżno skłaniał go do przyjęcia religii pogańskiej. Za Walensa przebywał w Bitynii, zajęty sprawami finansów cesarskich. Przeżył wówczas groźne trzęsienie ziemi i cudem uszedł śmierci. Gdy wydobyto go spod ruin Nicei, na nalegania brata i Bazylego przyjął chrzest i postanowił porzucić życie wśród świata. Wkrótce jednak zachorował i po kilku dniach zmarł (368).

Wiktor- łac. victor- zwycięzca

Wiktor, eremita z Arcis. Bardzo późna legenda (XII w.) utrzymywała, że żył w VII stuleciu. Miał pochodzić z Troyes. Został kapłanem i przez pewien czas zajęty był pracą duszpasterską. Pociągało go jednak życie pustelnicze i dlatego usunął się do Arcis-sur- -l'Aube, aby wieść życie oddane bez podziału kontemplacji. W eremie miał go odkryć w czasie polowania Childeryk; Wiktor, by ugościć króla, przemienił kamienie w chleb, a wodę w wino. Czy w takiej legendzie kryło się ziarnko prawdy- Bardziej wiarogodną była chyba miejscowa tradycja, którą z czasem zmąciły wyobrażenia licznych pokoleń. Do tej może tradycji nawiązywał św. Bernard, któremu kult Wiktora zawdzięcza jeśli nie swoje powstanie, to swój rozwój.

Konstancjusz- łac. constans- stały, konsekwentny

Konstancjusz z Fabriano. Urodził się tamże w 1410 r. Mając lat piętnaście wstąpił do miejscowego klasztoru dominikanów, gdzie przejął się gorliwością, której przykład dawał św. Antonin z Florencji i Konradyn z Brescii. Studia teologiczne kończył w Bolonii. Piastował potem stanowisko przełożeńskie w rodzinnym Fabriano, w Perugii i w Ascoli, przeprowadzając wszędzie reformę zakonną. Był też niestrudzonym kaznodzieją i umiejętnym mediatorem w sporach. Zmarł w Ascoli 25 lutego 1481 r. zostawiając po sobie piękny list poświęcony cnotom Konradyna z Brescii. Zawsze czczony w zakonie, beatyfikowany został dopiero przez Piusa VII w r. 1811.