9 października. Druga niedziela. Ze świętym Janem XXIII.
Ewangelia jest potrzebna dla misji.
Będziecie moimi świadkami!
Przeżywanie miesiąca misyjnego w towarzystwie Matki Bożej
i świętych, którzy naznaczyli duchowość bł. Luigi Novarese
Jan XXIII i jego pasja do misji
Dobrze wiadomo, że Sobór Watykański II, zwołany przez papieża Jana XXIII, odnowił i wznowił akcję misyjną Kościoła. Równie dobrze znana jest sympatia, jaką "Dobry papież" zawsze osobiście okazywał wobec powołania Kościoła ad gentes, a w szczególności wobec misjonarzy. Od 1921 r. do początku 1925 r. przyszły papież pracował w Rzymie w Dziele Rozkrzewiania Wiary: było to doświadczenie, któremu poświęcił się w sposób bardzo serdeczny, do tego stopnia, że napisał, iż "Dzieło Rozkrzewiania Wiary jest oddechem mojej duszy i mojego życia".
To doświadczenie niewątpliwie otworzyło młodego wówczas księdza z Bergamo na horyzonty świata. W swoim pierwszym artykule redakcyjnym w biuletynie Dzieła, na początku lat dwudziestych, napisał: "Z 1.725.000.000 dusz żyjących dziś na świecie, tych wyznających prawdziwą religię Jezusa Chrystusa jest nie więcej niż 320 milionów. Na świecie jest więc wciąż więcej ciemności niż światła. Nie przychodzi do głowy wielu, prawie wszystkim chrześcijanom, że jednym ze świętych obowiązków naszego powołania zakonnego jest przyczynianie się wszelkimi sposobami do szerzenia tego boskiego światła, jakim jest Jezus i Jego Ewangelia, aby rozproszyć ciemności, które wciąż jeszcze zalegają nad światem".
Wiele lat później Roncalli mówił o swojej pasji misyjnej w kluczu autobiograficznym: "Pamiętam, że po raz pierwszy Opatrzność zaprowadziła mnie do Instytutu Misji Zagranicznych jesienią 1910 r., aby wręczyć Krucyfiks dużej grupie odchodzących misjonarzy" - powiedział Roncalli 3 marca 1958 r. "W poufnych rozmowach z niektórymi starszymi, którzy wrócili z misji ewangelizacyjnych, czułem się jakby porwany niewysłowionym zbudowaniem i czułością, która nie była jeszcze w stanie rozpalić we mnie powołania misyjnego, ale która kształciła mojego ducha do podziwu dla tych, którzy poczuli się powołani i odpowiedzieli biegnąc tą śmiałą i tajemniczą drogą".
Z myśli Bł. Luigiego Novarese
Rozważając prośby Matki Bożej, chcemy znaleźć mocne argumenty, aby otrzymać wielkie ubogacenie dla naszych dusz, a w konsekwencji poczucie odpowiedzialności za ewangelizację w świecie cierpiących, aby wszyscy mogli doświadczyć pierwszego i największego postępu człowieka, który dzięki nieskończonemu miłosierdziu Boga został postawiony przed każdym stworzeniem, przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Właśnie w perspektywie planu ewangelizacji, którego nie można oddzielić od prawdziwej i osobistej ewangelizacji, Niepokalana mówi do nas: akcja ewangelizacji i konsekwentne głoszenie prawdy w oparciu o słowo Chrystusa.
W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.
Z Ewangelii św. Mateusza (11,4-5)
Jezus im odpowiedział: «Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: 5 niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię.
Rozważania tajemnic są zaczerpnięte z posynodalnej adhortacji apostolskiej papieża Benedykta XVI "Verbum Domini”
Pierwsza tajemnica. Słowa życia wiecznego są dla każdego człowieka.
Słowo Boże angażuje nas nie tylko jako odbiorców Bożego objawienia, ale także jako jego zwiastunów. On, posłany przez Ojca, aby wypełnić Jego wolę, przyciąga nas do siebie i włącza w swoje życie i misję. Duch Zmartwychwstałego uzdalnia więc nasze życie do skutecznego głoszenia Słowa na całym świecie: "Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!" (1 Kor 9,16).
Nie możemy zatrzymać dla siebie słów życia wiecznego, które są nam dane w spotkaniu z Jezusem Chrystusem: są one dla wszystkich, dla każdego człowieka. Każdy człowiek naszych czasów, czy o tym wie, czy nie, potrzebuje tej proklamacji. Naszym obowiązkiem jest przekazanie tego, co z kolei my, dzięki łasce, otrzymaliśmy.
Druga tajemnica. Bóg, w którego wierzymy, jest Bogiem wszystkich.
Trzeba ożywić w Kościele świadomość misyjną, która była obecna w Ludzie Bożym od początku jego istnienia. Pierwsi chrześcijanie uważali, że ich głoszenie misji jest koniecznością wynikającą z samej natury wiary: Bóg, w którego wierzyli, był Bogiem wszystkich, jedynym i prawdziwym, który objawił się w historii Izraela, a w końcu w swoim Synu, dając w ten sposób odpowiedź, na którą wszyscy ludzie w głębi duszy czekają. Pierwsze wspólnoty chrześcijańskie czuły, że ich wiara dotyczy wszystkich ludzi.
Trzecia tajemnica. Zapowiedź przełomowego słowa.
Misja Kościoła nie może być traktowana jako opcjonalna lub dodatkowa rzeczywistość życia kościelnego. Chodzi o to, by pozwolić Duchowi Świętemu, by przyrównał nas do samego Chrystusa, uczestnicząc w ten sposób w Jego własnej misji: "Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam" (J 20, 21), by całym naszym życiem przekazywać Słowo. To samo Słowo przynagla nas do naszych braci: to Słowo oświeca, oczyszcza, nawraca; my jesteśmy tylko sługami.
Trzeba więc coraz bardziej odkrywać na nowo pilność i piękno głoszenia Słowa, na przyjście Królestwa Bożego, głoszonego przez samego Chrystusa. Pan oferuje zbawienie dla ludzi w każdym wieku. Nie chodzi o głoszenie słowa pocieszającego, ale przełomowego, które wzywa do nawrócenia, które udostępnia spotkanie z Nim, dzięki któremu rozkwita nowe człowieczeństwo.
Czwarta tajemnica. Za głoszenie odpowiedzialni są wszyscy ochrzczeni.
Skoro cały Lud Boży jest ludem "posłanym", to misja głoszenia Słowa Bożego jest zadaniem wszystkich uczniów Jezusa Chrystusa jako konsekwencja ich chrztu. Żaden wierzący w Chrystusa nie może czuć się wyłączony z tej odpowiedzialności, która wynika z sakramentalnej przynależności do Ciała Chrystusa. Ta świadomość musi być na nowo rozbudzona w każdej rodzinie, parafii, wspólnocie, stowarzyszeniu i ruchu kościelnym. Kościół jako tajemnica komunii, jest więc cały misyjny, a każdy, w swoim stanie życia, jest powołany do tego, by wnieść swój wkład w chrześcijańskie głoszenie.
Piąta tajemnica. Słowo Boże jest głoszone cierpiącym.
Głoszenie Słowa Bożego wszystkim, którzy znajdują się w stanie cierpienia, zarówno fizycznego, psychicznego, jak i duchowego. W chwili bólu, w ludzkim sercu częściej pojawiają się pytania o sens własnego życia. Jeśli słowo ludzkie wydaje się niewystarczające przed tajemnicą zła i bólu, a nasze społeczeństwo zdaje się cenić istnienie tylko wtedy, gdy odpowiada ono pewnym poziomom wydajności i dobrobytu, Słowo Boże objawia nam, że nawet te okoliczności są w tajemniczy sposób "ogarnięte" czułością Boga. Wiara, która rodzi się ze spotkania ze Słowem Bożym, pomaga nam uznać życie ludzkie za godne przeżywania w pełni nawet wtedy, gdy jest ono zburzone przez zło. Kontemplujemy kulminację bliskości Boga wobec ludzkiego cierpienia w samym Jezusie, który jest Słowem Wcielonym. On cierpiał z nami, On umarł. Przez swoją mękę i śmierć przyjął i przekształcił w pełni naszą słabość.
Modlitwa:
Błogosławiona jesteś, Maryjo
bo miałaś wiarę, bo wierzyłaś,
i w tej wierze przyjęłaś w swoje łono Słowo Boże, by dać Go światu.
Radość otrzymana ze Słowa może być teraz rozszerzona na wszystkich tych,
którzy w wierze pozwalają się przemienić przez Słowo Boże.
Błogosławieni jesteśmy także my, jeśli należymy do tych, którzy słuchają Słowa Bożego i zachowują je.
Jesteś wspaniała, Maryjo i otwierasz przed każdym z nas możliwość błogosławieństwa, która pochodzi ze Słowa zaakceptowanego i zastosowanego w praktyce.
Niech każdy nasz dzień będzie kształtowany przez odnowione spotkanie z Chrystusem,
Słowo Ojca stało się ciałem.
On stoi na początku i na końcu i wszystko w Nim trwa.
Zamilczmy,
by usłyszeć Słowo Pana,
by medytować nad nim,
aby poprzez skuteczne działanie Ducha Świętego
nadal mieszkał, żył i mówił do nas
przez wszystkie dni naszego życia. Amen.
