Św. Albina, św. Antoniny, św. Feliksa

Albin- łac. Albus (biały)

Albin (Aubin), biskup Angers. Urodził się w r. 469 w okolicach Vannes, we Francji. Wcześnie wstąpił do klasztoru, który trudno dziś zidentyfikować. Przez 25 lat był tam opatem. W r. 529 powołany został na stolicę biskupią w Angers. Objąwszy ją, walczył energicznie o poprawę obyczajów, piętnując m.in. rozpowszechnione wówczas kazirodztwo. W związku z tym brał czynny udział w synodach w Orleanie, jeździł do Cezarego z Arles oraz do króla Childeberta I, który go bardzo cenił. Zmarł 1 marca 550 r. Wcześnie zaczęto go czcić jako świętego. Niemal współczesny mu Wenancjusz Fortunat, biskup pobliskiego Poitiers, opisał jego życie. Niestety, opis ten niemal całkowicie utkał z cudowności. Natomiast Grzegorz z Tours wzmiankuje już o istnieniu bazyliki pod jego wezwaniem. Kult ten rozszerzył się z czasem także na inne kraje, m.in. na Polskę, gdzie jeszcze do reformy Piusa X Albin miał swoje miejsce w oficjach własnych kilku diecezji.

Antonina- starorzymskie

Antonina, panna i męczennica. Istniała ongiś grecka relacja o jej męczeństwie. Fragmenty tej relacji znalazły się w Breviarium Syriacum i synaksariach wschodnich, potem także, ulegając już poważniejszym zniekształceniom, w Martyrologium Hieronimiańskim. Stąd obecne Martyrologium Rzymskie zawiera pod dniami 1 marca, 4 maja i 12 czerwca wspomnienia, które różnią się co do szczegółów miejsca, czasu, sposobu męczeństwa, a nawet imienia (Antonia zamiast Antonina). Sprawiają tedy wrażenie, jakby chodziło o trzy rozmaite postacie. Analiza historyczno-literacka wykazała jednak niezbicie, iż chodzi o tę samą osobę, umęczoną w czasie prześladowania za Dioklecjana i Maksymiana, prawdopodobnie w Nicei, w Bitynii lub w nie zidentyfikowanej miejscowości Cea.

Feliks- łac. felix (szczęśliwy)

Feliks III, papież. Był synem kapłana o tym samym imieniu. Gdy w r. 472 otrzymał diakonat, zmarła jego żona, Petronia, z którą miał syna Gordiana i córkę Paulę. Zapewne poprzez tę właśnie córkę jego potomkiem był później papież Grzegorz Wielki. Na stolicę Piotrową wyniesiony został 13 marca 483 r. Był to czas, kiedy w Italii cesarz nie miał już żadnego znaczenia, a cała władza spoczywała w ręku barbarzyńskiego wodza Odoakra. Mimo to Feliks nawiązał bez zwłoki kontakt z cesarzem Zenonem i patriarchą konstantynopolitańskim, Akacjuszem. Niestety, sporna sprawa patriarchy aleksandryjskiego, Piotra Mongosa, którego oskarżono o monofizytyzm, i zbytnia gorliwość mnichów akoimickich sprawiły, że wymiana listów przerodziła się w ostry spór. Feliks w r. 484 i 485 zwołał do Rzymu synody i potępił Akacjusza i swoich legatów, którzy, jego zdaniem, nie wykonali zadania. Tak to dokonała się groźna dla Kościoła schizma, której nie zakończyła bynajmniej śmierć Akacjusza w r. 489. Także jego następcy Feliks nie przyjął do wspólnoty z biskupami Zachodu, żądając, aby najpierw potępił monofizyckiego patriarchę Aleksandrii. W roku następnym zmarł patriarcha Konstantynopola, a w kilka miesięcy później odszedł także ze świata cesarz Zenon. Nadzieje na zbliżenie odżyły. Tymczasem papież okazał się nieustępliwy, żądając nadal wykreślenia z dyptychów zmarłego patriarchy. Podobną surowość okazał, gdy w Afryce powstała kwestia prześladowanych za Huneryka chrześcijan: przyjęli oni pod przymusem powtórny chrzest z rąk arian. Papież zażądał, by surowo pokutowali do samej śmierci, duchownym zaś polecił winnych tego wykroczenia nie rozgrzeszać, chyba tylko w obliczu śmierci (in articulo mortis). Energicznie i bez zwłoki występował także Feliks przeciw próbom odnowienia w Rzymie starego święta ludowego, Luperkalii. Pozostawiając Kościół w schizmie, Feliks zmarł 25 lutego lub 1 marca 492 r. Pochowano go, zapewne na jego własne życzenie, u Św. Pawła Za Murami, gdzie już przedtem spoczęła jego najbliższa rodzina.